” Hoe gaat dat nou, een boek schrijven?” vroeg iemand me gisteren.
” Bedenk je dat je een boek wilt gaan schrijven en ga je dan bedenken waarover het moet gaan?” 
Nee. Zo ging het bij mij niet. 
” Hoe dan wel?” vraagt hij. 

Ik vertel wat ik de afgelopen weken ook vaak vertelde tijdens mijn voorleesuurtjes op verschillende scholen. Want ook kinderen stellen deze vraag regelmatig. 
Ik wist dat ik schrijven heerlijk vond. Ik deed het af en toe, voor mezelf, want ik was bang voor wat een ander ervan zou vinden. Er waren mensen in mijn omgeving die het, vond ik, beter konden. Daar wilde ik niet tegenop boksen. 

Een van mijn dochters kon ’s avonds slecht in slaap komen. Ze had allemaal nare gedachten die ze niet uit haar hoofdje kon zetten. Inbrekers, doodgaan, brand, zodra het donker werd beheerste dit haar gedachten. 
Ik probeerde van alles. Met haar praten, bij haar liggen, naar gaat luisteren. Op een dag wist ik het even niet meer zo goed en bedacht ik ter plekke iets. Ik vertelde haar dat het niet zo erg was om aan die enge dingen te denken, maar dat het héél belangrijk was dat ze één ding niét zou doen. Ze moest vooral niét denken aan die roze olifant in klein gele bikini die ik had gezien in de stad. 
Ze lachte, dacht er natuurlijk nu júist aan, bedacht er wat bij en viel in slaap. 
Met een lach op haar gezicht. 

De tijd daarna werd dit een ritueel. Een ritueel dat werkt! Eerst verzon ik de olifanten, later deed ze het zelf. Mijn andere dochter begon er tijdens een vakantie tekeningen bij te maken. 
Nog steeds had ik totaal niet het idee er een boek van te maken. Wel maakte ik een filmpje met een aantal tekeningen van roze olifanten, gemaakt door kinderen. Ik sprak het in en deelde het op Facebook.
Veel reacties kreeg ik daarop, ouders die vertelden dat hun kindje fijn kon slapen na het bekijken van mijn filmpje.

Mijn neef, uitgever bij Het Boekenschap, vertelde me dat zijn dochter ook heerlijk kon slapen na het filmpje en stelde voor er samen met hem een boek van te maken. 
Ik durfde eerst niet, maar het idee werd steeds aantrekkelijker. 

Nu, bijna een jaar na dat gesprek, heel veel overleg, heel veel verbeteringen en aanpassingen, heel veel feedback van anderen ligt mijn boek bij de drukker. 
Nog heel even en dan is het er!

Ik ben er vreselijk trots op. Niet alleen op het boek zelf, maar ook op het feit dat ik tijdens deze periode een aantal van mijn vastgeroeste gedachten te lijf ben gegaan. 
Ik kan dit, het is mooi geworden en dat durf ik hardop te zeggen. Eindelijk. 
Er zullen kinderen gaan lachen om de roze olifanten met hun eigen karakters. Ze zullen beter slapen omdat hun andere gedachten naar de achtergrond verdwijnen. Mijn boek zal op nachtkastjes liggen en bijdragen aan een rustig en veilig avondritueel. 

Als je mij dus vraagt: ” Hoe doe je dat, een boek schrijven?” kan ik maar één ding zeggen : 
Luister naar jezelf. Luister naar wat jíj te vertellen hebt. Luister naar mensen in je omgeving en durf feedback te ontvangen. Schrap, pas aan, stel bij. Totdat je écht tevreden bent. Heb geen haast 
( dit was voor mij heel moeilijk ).
En wees trots en blij met wat jíj gemaakt hebt.

Met enorm veel dank aan Maarten Beernink van Het Boekenschap