Iets minder dan een jaar geleden ben ik begonnen met hardlopen. 
Nee… Dat is niet helemaal waar. 
Eerlijk is eerlijk. Ik ben al héél vaak begonnen met hardlopen. 
Heel enthousiast, mooie sportkleding, sportief ogend de deur uit en aan het eind van de straat met de tong op de schoenen bedenken ” ik ben niet gemaakt om hard te lopen.” 
Mijn schoenen verdwenen dan weer achter in de kast, om een jaar later weer eens voor de volgende poging eruit gehaald te worden. 
Het lukte me niet, ik kreeg het niet voor elkaar om het op te bouwen en mijn stemmetje bleef zeggen ” hier ben je niet geschikt voor”. 
En over het algemeen luister ik nét iets te goed naar de negatieve stemmetjes in mijn hoofd. Dus verdwenen mijn schoenen weer naar hun plekje, achter in de kast.
Totdat ik het afgelopen jaar te kampen kreeg met een flinke burn out. Tijdens deze periode ben ik flink geconfronteerd met de negatieve gedachten over mijzelf die ik in de loop der jaren heb opgebouwd. Het was, en is, een flink gevecht om die gedachten niet te serieus te nemen. 
Omdat het me zo heerlijk leek om te kunnen hardlopen, ik droomde er zelfs van, en bewegen in de buitenlucht natuurlijk heel goed is als je niet goed in je vel zit besloot ik het anders aan te pakken dan ik tot nu toe deed. Niet meer alleen! 
Ik meldde me aan bij fitcoach Wim en begon met hardlopen.
De eerste paar keer hadden mijn gedachten me flink in te tang. 
” 3 minuten aan één stuk hardlopen? Dat kan ik nóóit. Je zult zien, de rest van dit groepje kan dat natuurlijk wel en ik niet.”
Het lukte me tóch! 
Maar ik was daar niet trots op. Want mijn stemmetje had alweer wat anders voor me in petto: ” ik moet vooraan lopen, want achteraan is zwak, dan zul je zien dat ik straks de rest kwijt ben omdat ze veel harder lopen dan ik.” 
Ik ging dus vooraan. En had, omdat er anderen achter mij liepen, het opgejaagde gevoel dat ik steeds harder moest. Wat ik dus niet volhield. En het stemmetje ” misschien ben je hier niet geschikt voor ” ging weer luidkeels tekeer. 
Heerlijk vond ik het moment dat coach Wim zei dat iedereen zijn eigen tempo moest lopen, dat tempo er niet toe doet, en dat de groep áltijd op elkaar zou wachten. Ik snoerde het stemmetje dat riep dat ik voorop moest lopen de mond en liep mijn eigen tempo. En verdorie, het ging goed!!! Heel voorzichtig durfde ik te denken dat ik het misschien toch best een klein beetje kon. En héél stiekem was ik een klein beetje trots op mezelf.
Tijdens deze periode van opbouw op meerdere gebieden werd ik me steeds bewuster van mijn negatieve stemmetjes en wat dat met mij doet. 
Tijdens het hardlopen werd ik er regelmatig mee geconfronteerd, maar ik begon het als een uitdaging te zien om ermee om te leren gaan. 
Daarbij zag ik ook veel overeenkomsten met het dagelijks leven:
Waarom vind ik dat ik altijd voorop moet? Harder moet. 
Waarom klap ik dicht als ik weet dat ik 10 minuten ‘moet’ lopen, en doe ik het heel ontspannen en makkelijk als ik van tevoren niet weet hoe lang ik ga lopen. 
Waarom pas ik me constant aan aan het tempo van de ander, wat niet mijn tempo is en wat ik dus niet volhoud?
En waarom vind het zo moeilijk om een beetje trots op mezelf te zijn, vind ik altijd dat het beter had gekund, dat anderen het beter kunnen?
Uiteindelijk had ik mijn doel bereikt: ik kon 5 km hardlopen. Ik was héél even trots. 
Maar ik wilde meer. Ik wilde harder, verder. 
Dus liep ik met een app die me vertelde hoe ver en hoe snel ik had gelopen. En kwam ik chagrijnig terug omdat ik niet sneller werd. 
” Zie je wel… ” begon het stemmetje weer. 
In plaats van gewoon lekker lopen en daar van genieten had ik mijn lat toch weer hoger gelegd. En ging de lol eraf… 
En dus gingen mijn schoenen weer achter in de kast… Maar dit keer niet zo lang!
” We gaan samen de Marikenloop lopen ” zei mijn zus een paar weken geleden toen ik haar vertelde over mijn frustraties. 
” Jij mag kiezen hoe ver, en we gaan leuk en ontspannen lopen. Omdat het leuk is. Niet omdat het moet.”
Ze kent me soms net ietsje te goed. 
Zij schreef ons in voor de 7,5 km. Dat zou moeten lukken.
Vandaag haalde ik mijn schoenen weer uit de kast. Ik sprak mezelf streng toe: ” Je gaat gewoon lekker lopen. Je hebt twee maanden niet gelopen dus álles is goed! Verwacht niets van jezelf. Geniet er gewoon van.”
De app had ik wél aangezet, maar niet op zo’n manier dat ik er onderweg mee geconfronteerd zou worden. 
Met aan de ene kant een motiverend muziekje en aan de andere kant een vrolijk kwebbelend kind op de fiets vertrok ik.
De eerste kilometer zat mijn stemmetje flink in de weg. ” Het lukt vast niet meer, ik heb veel te lang niet gelopen.” 
Na een kilometer ( schat ik, wat is het heerlijk zonder app ) kreeg ik de smaak te pakken. Wow wat liep ik lekker. En wat was het heerlijk buiten. De zon in mijn gezicht, mijn benen die het ritme te pakken hebben. 
Rustig, genietend liep ik door. 
” We gaan even een stukje verder Merte, ik loop zó lekker.” 
” Waarom heet het eigenlijk hardlopen mama, het gaat helemaal niet zo hard.”
Wijsneus… 
Het maakt me niet uit. Ik ga niet hard. 
Maar ik ga. En ik geniet. Er zijn vandaag geen negatieve stemmetjes.
Bijna bij huis haal ik mijn telefoon tevoorschijn. Natuurlijk ben ik wél benieuwd wat ik heb gelopen. 8 kilometer!! 
Wow. Ik schrik er gewoon van. En ik ben blij.
Eigenlijk niet eens zozeer om het aantal kilometers, al is dat wel heel gaaf. Maar vooral omdat ik zo heerlijk heb gelopen. Omdat ik heb genoten. 
Omdat ik me goed voel, steeds beter mijn negatieve gedachten leer te beheersen. 
Het gaat allemaal niet snel. 
Ik ga niet hard. 
Maar het gaat! 
En ik ga..
Don ’t believe everything you think ..