In februari 2011 overleed mijn vader. 65 jaar, maar een paar weken ziek ( uiteraard langer, maar dat had niemand, ook hijzelf niet, in de gaten ). Een vreselijk groot verdriet, waarvan iedereen die ons kent weet, en waar ik het hier verder niet over ga hebben omdat sommige dingen niet goed te beschrijven zijn. En het de vraag is of ik dat ook moet willen.
Mijn vader is begraven op de mooie begraafplaats in Almen. Een plek waar wij tegenwoordig dagelijks langs rijden, omdat mijn moeder sinds een paar maanden in Almen woont én omdat onze kinderen sinds dit schooljaar in Almen op school zitten. 
Sanna begon ermee, iedere keer als we langs de begraafplaats reden zei ze even ” Dag opa “. Zó simpel, zo lief, en zó bijzonder. Op en top Sanna. 
Of er nou een vriendinnetje bij in de auto zit of niet, haar maakt het niet uit. 
” Dag opa, ik heb een leuke dag gehad vandaag “
” Woont jouw opa daar ?”
” Nee, mijn opa is daar begraven, op de begraafplaats”
” Oh, oké “ 
Duidelijk!
De andere meiden zijn het ook gaan doen. 
Iedere keer als we langs rijden. 
” Goeiemorgen opa, ik heb vandaag een topo toets en ik ken het niet zo goed “
” Dag opa, ik ben vandaag gevallen van de schommel, mijn voet doet pijn “
” Ik ga naar de peuterspeelzaal opa, ik heb een nieuwe k3 tas “
Of gewoon even een handkusje. 
We komen er niet vaak, op de begraafplaats zélf. Ik word er verdrietig van, voor mij is hij niet dáár. 
Waar hij wél is? Bij ons! In onze harten, gedachten, bij de dingen die we doen. .
Dát is wat ik voel, en wat ik ook zie in mijn kinderen die steeds hun dagelijkse dingen met hem delen als we langs rijden.
Vandaag is mijn moeder jarig. 70 jaar! 
Een bijzondere, mooie leeftijd. 
Een leeftijd om even bij stil te staan.
Een leeftijd om te vieren !
We reden vanmorgen weer ‘ langs opa ‘.
” Goeiemorgen opa, gefeliciteerd met oma! Kom je ook ?” riepen de meiden in koor. 
Ik werd er even stil van.
Hij is erbij vandaag.
We maken er een feestje van mam !! ❤